"Kalbinin atışını duyuyorum ve bu şarkının benim için çaldığını
biliyorum. Mutluyum Asrın.”
 
Birbirlerini buldukları gece değişmeye başlayan hayatları,
Asrın’ın Esila’ya sorduğu soruyla yol ayrımına sürüklenmişti.
Sahip oldukları o derin aşkın ışığında geçen günler, bilinmezliğe doğru evrildiğinde ise hayat son kozunu oynamak için hazırlanmıştı.
 
Kurtulmak istediklerinde bile yakalarını bırakmayan anıları
peşlerinden gelip ardı ardına felaketler yaşanmasına sebep
olunca, kaçınılmaz son gerçekleşti; yaşanması hiç de sürpriz
olmayan acılar sonrasında ödenen bedellere rağmen ruhlarında
sönmeyen aşkın ateşiyle bir karar vermek zorunda kaldılar.
 
Ya onları rahatsız eden hayaletlere mahkûm olacaklar ya da
sahip oldukları en değerli duyguların izinden giderek, kendi dünyalarında, kendi elleriyle ektikleri papatyalarla yaşayacaklardı.
 
“Bu şarkı senin sevgilim, dans et.”