“Sen hiç çiğ damlası gördün mü?” diye sordu.

“Gördüm elbette.”

“Çiğ damlası bir gülün üzerinde ne kadar güzel durur, değil mi? Ama o güzelliğin ömrü güneş çıkana kadardır.”

Sonra dönüp yürümeye başladı. Çaresiz bir şekilde arkasından bakarken, “Seni seviyorum!” diye bağırdım. Ya da bağırmadım. Emin değilim. Ama ağzımdan çıkan cümlenin, kalabalığın arasında pembe bir duman gibi onun peşinden gittiğini gördüm.

Kahverengi, kırçıllı beresi kalabalığın arasında kaybolana kadar betona çakılmış bir heykel gibi durdum. Bir son nefes gibi ciğerlerimden kopan son cümlemi duyup duymadığından emin değildim ve bunu hiç öğrenemeyeceğimi düşünüyordum. Ama yanılıyordum...