Madison on altı yaşındayken kalbini bir çocuğa verdi ama karşılığında aldığı tek şey kırık bir kalp ve şişmiş bir göbek oldu. Bir bebekle yalnızdı ve aradığı aşkı bulmak için çaresizdi, bağlılık iddiasını elmas bir yüzükle mühürleyen bir adama döndü. Ona bir aile sözü verdi. Bir hayat. Bir gelecek. Ama yalanları, onu her gün içine soktuğu kişisel cehennem için sadece bir kılıftı.
Şimdi yirmi beş yaşında olan Madison, aşka inanmayı çoktan bırakmıştı. Bu onun bingo kartındaki karelerden biri değildi. Bekâr ebeveynlik, üç iş ve çevrimiçi kurslar arasında denge kurmaya zaten vakti yoktu.
Bu yüzden dubleks dairesinin diğer tarafında yaşayan dalgın komşusu kapısına kaba bir not bıraktığında ilgilenmedi.
Ne adamın siyah saçları, ne fiziği ne de sadece bir kısmını gördüğü gamzeleri… Yüzde yüz, kesinlikle ilgilenmiyordu.

Azıcık bile.