Başladığı yere geri dönüp, içte ve dışta yepyeni biri olarak bitirmenin hazzıyla gülümsedi. Sabaha kadar gülüp dans ettiler. Bir kutlamaydı bu, belki de bir kutsama. Kendi cennetini bulan bir kadının kendine saygı duruşuydu. Artık ne kovulan ne kovan ne kaçan ne de kovalayan vardı. Oyunun bittiği, maskelerin çıkarıldığı, ejderhanın kendi kuyruğunu yediği yerdeydi. Bir döngü tamamlanmıştı; ağzından çıkan alevlerle sözünü söylemeye hazırdı.  İki ay sonra bir bahar akşamı Braganza House’ta sergisinin açılış konuşmasını yaparken dediği gibi: Dönüşüm her zaman sancılı ama sonunda muhteşemdir. Benim dönüşümüm de öyle oldu. Hepiniz hoş geldiniz! Burada gördüğünüz her fotoğraf benim bedenim ve ruhumun inşaatında bir tuğladır; ağırdır. Bazen unuttuklarınızı hatırlatıp sizi uyandırır; bazense acımaz kanatır. Gördüğünüz otuz yedi fotoğrafa iyi bakın, çünkü orada kendi kayıp parçalarınızı bulacaksınız.