Çanlar çalıyor.
Ait hissedemediği bir evde, ait hissetmediği bir dinde,
ait hissetmediği bir kalpte
“Ben Kimim?” savaşını veren adam için
çanlar ısrarla çalıyor.

Çanlar çalıyor.
Baskı altında, el eliyle çizilmiş sınırların etrafında,
“Ben Bunu Neden Yaşıyorum?” sorusunu soramayan ve
özgürlüğünün kısıtlanmasına ses çıkarmayan
kadın için çanlar ısrarla çalıyor.

“Sen gerçeği görene kadar...”
Çanlar çalmaya devam edecek.
“Geride bıraktığını düşündüğün hayatın için...”
Çanlar çalmaya devam ediyor.
“Bir kadın olarak kurban seçildin...”
Çanlar sağır eden bir gürültüyle son kez çaldı.
“Yaratıcı buna izin vermeyecek! Yara veren her şeyi sök!”

Çanlar durdu.
Kadın yarayı sökemedi.
İlahi bir sesin yankısı, kadının yarasını
sökemediği yerden duyuldu:
“Hakikatin sahibini inkâr eden, hakkını aramasın!”