“Ankara’da seninle yaşadığım kesintisiz beş yıl

boyunca beni o kadar büyük ve eşsiz bir sevgiyle

sevdin ki, o sevdanın içinde, dünyanın neresine gitsem,

başıma ne gelse beni korumaya almış yüreğinin içinde

kendimi naçar, cılız, aciz bir tutsak gibi duyumsadım.

Aşkının, vericiliğinin, saflığının, temizliğinin, hesapsız

kitapsızlığının, yürekli çocuksuluğunun, sınır tanımaz

uçarılığının karşısında iç dünyasına kapalı, paylaşım

duygusu gelişmemiş, hımbıl, hödük, kaba bir insan

olarak cüceleştim. Sen beni yüreğine soktukça ben

senden uzaklaşmak, sen beni yakıcı aşkla severken ben

giderek buzlaşmak eğilimine girdim sanırım.

Peki, bunları neden yaptım?”