Hayata unutma mesafesinden bakan ama çaresizce hatırlamanın uçurumuna düşen fırtınalı şiirlerle karşılıyor bizi Bahtiyar Kaymak. Kırmızı güllerle değil; mor bir alyans parmağıyla! Dünyanın bütün su yollarında akan, hiçbir dokunuşun müptelası olmayan ne mahcup ne turuncu bir evrene çağırıyor okuru; kendi de aşkı aramak için bir yangın merdivenine tırmanıyor pervasızca.

Ay öğleye kalır güneş batmaz gecikir
birbirine karışır renkler ve gölgeler
sınanmış sabrın sunak tasından içilir
aşk bir hayal görme alışkanlığıdır