“Bazen yalnızlık her şeyi öyle seyreltir ki, duru bir

bakışla görüp seçiverir insan kendine benzeyeni.”

Uzun ve zorlu bir yürüyüşün hikâyesi bu. Kayboluşun, kaybedişin

ama yine de umutla arayışın... Hayatı boyunca ait olduğu yeri aradıktan

sonra, en nihayet bu uğurda ülkelerarası bir rotayı yürüyerek

aşmaya karar veren Seher’in hikâyesi.

Güçlü kadın karakterleri ve derin psikolojik tahlilleriyle tanıdığımız

Nermin Yıldırım, işte bu yürüyüşe ortak ediyor bizleri. Yolunu

kaybetmişlerle, evini arayanlarla, kendini hiçbir yere ait hissetmeyi

başaramayanlarla birlikte yürürken, adımlarımız bizi haritada ileri

taşıdıkça zihnimizin içinde geriye doğru gidiyoruz. Görünenlerin,

hatırlananların ötesine geçip belleğin bölünerek çoğalan, çoğaldıkça

silikleşen karmaşasına tanıklık ediyoruz.

2021 yılında Duygu Asena Roman Ödülü alan Ev, Yıldırım’ın dupduru

anlatımıyla, okuru kâh hüzünlendirip kâh tebessüm ettirerek

aynanın diğer tarafına bakmamızı sağlıyor.

Neydi ev sahiden? Yeri geldiğinde tren kompartımanlarını, gemi kamaralarını,

sokak banklarını, kaplumbağaların kabuklarını, ihtiyarların

hatıralarını, çocukların umutlarını yuva yapan neydi? Sığındığımız yer

miydi yuva? Gittiğimiz mi, terk ettiğimiz mi, döndüğümüz mü yoksa?