• ONSRA 1 – NÂR (KARTON KAPAK)
• ONSRA 2 – HÛN (KARTON KAPAK)
• ONSRA 3 – KÂM (KARTON KAPAK)
• ONSRA 4 – YÂD (KARTON KAPAK)
• POSTER
• ŞEFFAF AYRAÇ
• ALINTI KARTI

ONSRA 1 – NÂR

“Affetmeyeceğim.”

“O kadar şey söyledim. Unutacak değilsin zaten…” Söyleyemediğim gerçeklerin yerine yaptığım kabalıkların canını yaktığını, kabullenircesine başını salladı. “Affetme!” diyerek sesli bir nefes verdim. Ardından peşi sıra önüne doğru ilerledim. Hafifçe önünde eğilecek gibi olduğumda, sağ eli sol koluma yapıştı. Ne tam diz çökebildim ne de utancımdan doğrulabildim ama yine de talep etmekten geri kalamadım. “Ama her şeye rağmen burada kal be Hevybanû!” Yüzümden buruk bir tebessüm geçti. Gideceğim demişti. Gidene kadar gözüne gözükmeyeceğim… Aylardır gözüme gözükmekten kaçındığı gibi, gözlerini de ilelebet benden sürgün eylemişti. Yaşattığı sürgün dayanılmaz olduğu için yeni farkına vardığım gönlümden bile vazgeçip; “Tamam yine görmezden gel beni ama burada aldığın nefesleri hissedeyim,” dedim.

Dudağının solu yukarı doğru kıvrıldı. “Seni affettiğim gün…” Ağırca yutkununca kaşlarım çatıldı. “Şehadet haberin bana ulaşsın Alp Aslan!”

ONSRA 2 – HÛN

Toprağı tutmak istedim, toprak altımdan kaydı. Bu öyle bir kaymaydı ki, yüzümden her bir toprak tanesi asice geçerek tenimde iz bıraktı. Kapalı gözlerimin arasında bir görüntü belirdi.

Hevybanû, neşeyle gülümsüyordu ama bana değil... Yanında boncuk gözlü bir kız çocuğu vardı.

“Ölüyorsun, Alp Aslan,” dedi iç sesim. “Ölüyorsun...” İç sesim bile hâlime acır bir şekilde gülümsedi.

 “Senin kızın olmaz... Ondan kız çocuğu görüyorsun...”

Ardından o kız çocuğu büyüdü, kırlar arasında kelebek kovaladı. Kovaladığı kelebeğin, babasının ruhu olduğunu bilemeden... “Ölüm Allah’ın emri de Aslan’ım, yolun sonunda Hevybanû’dan ayrılmak olmasaydı...” Bilincim kapanmadan son gördüğüm, zihnimin bana gösterdiği mutlu görüntüler olsun isterdim ama benim naaşım bir hayvan ölüsü gibi bir yere atıldı. Oysaki şehit cenazesine böyle muamele yapılmazdı...

ONSRA 3 – KÂM

“Hevybanû...” dedim iç çekerek. “Gurbetlerden dönüşlerim olsana benim...”

Ne diyorsun, dercesine başını sallayınca yüzümdeki gülümseme genişledi. Başımı geri atıp,

karanlık gökyüzüne diktim gözlerimi. Benim göğümde parlayan tek yıldız Hevybanû’ydu,

inkâr edemezdim. Başımı tekrar düz bir konuma getirip, acımın kahvesi olan gözlerine odaklandım.

“Evlensen ya benimle?”

Şaşkınlığını gizleyemediği bir tonda “Ne?” dedi.

Oysaki yeni bir şey söylemiyordum. Ardından “Evliyiz ya biz?” diye

tüm şaşkınlığıyla kekeleyerek devam etti. “Değil miyiz?” “Öyle değil,” diyerek,

dilenircesine boyun büktüm. “Tamamen. Yani tüm yarım kalanlara rağmen,

yarınları tam etsen benimle?”