Hayatın ağır aktığı bir kasabanın tren istasyonu... En büyük hareket,

istasyon şefinin telgrafçı kızla çapkınlığı... Ve bu ağır hayatın

ötesinde, İkinci Dünya Savaşı’nın pençesinde bir dünya...

İstasyonun en genç elemanı, bakir Miloş, hayatı anlamaya çalışan

toy bir delikanlı. O durağanlık içinde kendi yerini bulmaya çalışıyor

ama hem kadınlar hem de acımasız savaş kafasını fena halde

karıştırıyor.

Savaş sonrası Çek edebiyatının en önemli kalemi kabul edilen

Bohumil Hrabal’ın Sıkı Kontrol Edilen Trenler’i, edebiyatın evrenselliğine

en güzel örneklerden biri. Yazarın 1965’te kaleme aldığı

ve artık çağdaş klasikler arasında anılmaya başlanan bu eser,

savaşlardan yakasını bir türlü kurtaramayan biçare dünyamıza,

tarihin derinliklerinden ayna tutuyor.

Sıkı Kontrol Edilen Trenler, sürpriz finaliyle, hayatın durağanlığında

çakan bir şimşek...

“...Ama şu anda, böyle Dresden’den geldikleri sırada, onlara acımıyordum

artık, actyacakiarsa kendileri acısınlardı kendilerine. Ve bu

Almanlar farkındaydılar bunun, Tren şefi doğrulup onlara döndü:

‘Evinizde oturup kalsaydınız ya götünüzün üstünde,’ dedi.”