Bir anlamı yok artık bu gidişinin. Sustukça daha bir kuruyor gençlik dallarım. Kelebek kadar ömrümüzde hiç bir şey daha acı değil yetişemediklerimizden inan. Hasret bir gün tüm bedenini sımsıkı sardığında pişmanlıkların da anlamı kalmaz olur. Sen de bunu zamanla öğrenirsin. Zaman iyi bir öğretmendir anlamasını bilenler için…

Çekip gidişin hangi masala benzer. Hangi hikâyeyi terk eder asil bir kahraman? Senin kadar keşke umursamaz olabilseydim. Belki kolay olurdu benim içinde bu soğuk benizli öfke ve geçmeyen zaman…

Tırtılın yapraktan dilediği ömrü değildi. Sevildiğini nasıl anlamaz insan olan? Güzel olandan kaçarken kötüye meyil etme emi! Gün gelir pişmanlıktan da ağlar insan…

Gördüğün rüyalardaki kadın ise artık ben değilim. Ne elimde beyaz güller var. Ne saçlarım belimden aşağıya süzülmüş, Ne de ağlıyorum herkes uyuduğu vakitlerde…

Sen bir başka sevildin. Bende olduğun zamanlarda çok değerliydin. Bazen ruhumdaydın kimi zaman gecemde ve eflatun sabahlarımda. Avucumu açtığımda dualarımdaydın mesela. O nedenle

beni hep güzel hatırla!