“Yola baktım, yolda kaldım, ne gitmeye cesaretim ne dönmek için tesellim vardı.”

Beyda Yıldız, Siirt’ten Almanya’ya uzanan genç bir ömrün, merhemi olmayan derin bir yaranın, unutmak ve hatırlamak arasındaki karlı yolun hikâyesini anlatıyor Duasız ve Törensiz’de: Birbirinden

ayrı düşen Neval ve Hasan’ın kalbinde kök salan ve zamanla bir

sarmaşık gibi dolanarak yaşamın ta kendisine dönüşen büyük yasın

günlerini sayıyor. Başka bir dilde büyümeye zorlanmışların, kaybını

ararken kaybolanların, hasretin ruhlarda bıraktığı yakıcı boşluğun

romanı bu; ölü toprağı yiyenlerin romanı.

Sekine Ninem yeşil nakışlı elleriyle mezardan bir avuç soğuk toprak

aldı. Sarsak adımlarla yanıma yürüdü. Yaklaştı, yaklaştı, daha da yak-

laştı. Çenemi iki eliyle tuttu. Avazımla açılan ağzıma bir avuç kara

toprağı tıktı: “Bu senin ölü toprağındır. Gıdım gıdım ye Nevalim, gıdım gıdım.”