“Biz mi bombaladık lan Emniyet’i darbe gecesi? Biz mi yıktık
buraları? Bizi darbeden önce Köpek Eğitim Merkezi’ne sürmüşlerdi.
Köpek mamalarının tadına bakıyorduk amirimle, köpekler ishal
olmuştu, nedenini anlamaya çalışıyorduk. Bir baktık havada jetler
uçuyor, Gölbaşı’na, dibimize bomba yağdırıyorlar.”
Ankara Emniyeti’nin Cinayet Bürosu’nun aykırı başkomiseri Behzat
Ç., öfkesinden yorgun düşmüş, yine hayalet gibi dolanıyor ortalıkta.
Tabii Hayalet’le ve Akbaba ve Harun’la beraber... Bazen de Cinayet’in
kızı Seher’le, Cinayet’in kedisi Gaspi’yle beraber...
Sıvasız duvarlı gecekonduda, pavyonda, işkembecide, oto
tamirhanesinde, dükkânda, şık bir ofiste, tekkede, Millet
Bahçesi’nde, adliyede, hastanede, nezarethanede, mezarlıkta ve
tabii sokaklarda, cinayetlerin ve nice cürümlerin izini sürüyor Behzat
Ç.. Umutsuz, serkeş, pejmürde... Bazen de olanca dehşetine tezat,
“basit, tatlı ve hüzünlü” insan hikâyelerinin içinde geziyor.
Emrah Serbes’in bir fenomen olan Behzat Ç.’si, Çekiç ve Gül’de bu
defa öyküleriyle “ortamlarda” kol geziyor.