“Her şey nasıl başladıysa öyle bitti Gazella. Kendi kendine.
Sakince. Ne bir eksik ne bir fazla. Bana yalnızca anlatmak
emredilmişti. Yürüdüm. Paçalarımda çamur. Cebimde ekmek.
Tuz. Peynir. Hüsnüyusuf tohumu. Herkese yetecek kadar
dünya vardı oysa. Umut ve silah taşımak yasaktı. Yürüdüm.
Anlatmak ve bağışlanmak için.”
Semih Öztürk, karakterlerinin hayat karşısındaki korkularını,
tedirginliklerini, özlemlerini ve meraklarını temsil eden
gürültülerin içindeki ahengi göstermeye çalışıyor. Hem
ağızlarından her çıkanı dinliyor, hem de ruhlarının
derinlerinde saklanmış utangaç sesleri öne çıkmaları için
telkin ediyor. Sonrası neşeyle el çırpmalar, caddeleri üzgün
üzgün adımlamalar...
Telaş Bandosu, rengârenk duyguların bütünü, son ki üç dört!