Yüz yıl önce bugün.
Kudüs, Gazze ve Filistin; Miracın beldesi, ilk kıblegah.
Birinci Dünya Savaşı'nın hakkında en az bilgi paylaşılan
cephesinin ve Kudüs'ün düşüşünün hazin öyküsü.

Evet!.. Devlet-i Aliyye'nin yıldızı batmak üzereydi. Yedi asırlık koca çınar bir yandan İngiliz, Rus ve Fransız kıskacında can çekişirken, bir yandan da dost bellenen Alman ve Avusturya ihanetiyle içten içe kemiriliyordu. Lawrenceların süslü vaatlerine aldanan Bedevi aşiretlerin isyanlarıysa cabası.

Devlet Babanın son çırpınışlarına şahit olmanın ıstırabıyla kurtuluşu şehadette arayan Tabip Subay Faruk Hikmet.

Beride kendi gerçeğini Meryem Anne'de bulmak ve kalbinin İsa'sını doğurabilmek uğruna ülkesini terk edip Kudüs'e gelen Rachel Weizmann.
Rumeli, İstanbul, Halep ve Irak'tan sonra Filistin'e akan er kişi; Basel'den Viyana'ya savrulan ve nihayetinde Kudüs'te Anneler Annesini bulan hatun kişi.

Aşkın ve hikmetin varisi esrarengiz bir Sahaf, dönemin Mevlevi postnişinin subay olan oğlu, Kuşçu Baba ve onlarda kendilerini arayan iki hakikat talibi.

Farkında oluruz yahut olmayız. Aşıklarımızı anarken "Tahir ile Zühre", "Ferhat ile Şirin" deriz. Oysa Avrupalılar aşıkları yad ederken "Romeo ve Juliette", "Antonius ve Kleopatra" derler. Aşıkların "ile" sayesinde birbirlerine bağlanması, biri olmadan diğerinin yarım kaldığına alamettir. Halbuki "ve" benzer ama ayrı olanları sıralamaya yarar. Keza bu topraklarda birbirlerini sevenler, mıknatısın iki ucu olurlar. Nikah ile birbirlerine bağlanan sevgilileri "Zevc" ve "Zevce" olarak anlattığımız gibi mıknatısın iki ucu arasındaki cazibeye de "Zevciyat" deriz biz.