“Yorgun çocukları nerede görsem tanırım. Onların bakışlarından bellidir çaresiz erken büyümüş oluşları. Sıklıkla dalar giderler uzaklara. Çok kalamazlar orada da hızla çıkıverirler derinlerden. Denizde bile uzağa yüzemezler. Açılmaya bile hakları yokmuş gibi, gözleri hep kıyıdadır. Sürekli aileleri için boy verirler. Ayakları yere değiyor mu diye test eder dururlar hayatı. Küçücük sularda boğulma tehlikesi yaşatırlar kendilerine, okyanuslarda ise köpek balığıdır onlar. Ve yalnız değil, tek başınadırlar. Seçme şansı verilmemiştir ama olmuşlardır bir şekilde. Yorgunlukları bir tek anlaşılmakla geçer. Öylece şezlongda uzanıp, güneşlenerek değil. Alt yazıları okunsun diye dua ederler uyku öncesi umutla. Hayat bu, diyerek kapatırlar tüm hesapları.

Zorlamazlar kimseleri sevilmek için. Çaktırmadan yan ceplerine koymalısınız sevmeleri…”